Ligt er een sociologische of psychologische reden ten grondslag van “willen deugen”? Interessant, dat wij als mens op tweeërlei manieren invloed op onze deugd hebben.
De Correspondent, het journalistieke forum op internet, heeft deze week een boek uit gebracht: Rutger Bregman met het boek ‘De meeste mensen deugen’. Bregman bekijkt de goedheid van de mensen vanuit sociologische standpunt.
De meest mensen denken dat de mensheid niet deugt. De oorzaak: het vastgeroeste idee dat de mens louter egoïstisch van aard is en… het nieuws en de media laten een vernietigende en gemene mens zien. Dit samen levert een negatief zelfbeeld, wat betreft daden en handelingen van de mensheid.
Nu gaat het veel beter met de wereld dan de meeste mensen denken (en voelen). Er is minder kindersterfte, minder honger om wat zaken te noemen. Dus het gaat beter met de wereld. Het nieuws meldt hier echter weinig over, het nieuws meldt de grote misstanden en de opvallende uitzonderingen. Kortom, er mag zeker een positiever zelfbeeld van de mensen zijn, we doen het goed!
In de Volkskrant van 22 Augustus reageert Nadia Ezzeroli hierop. Zij schrijft dat een positief mensbeeld vaak samengaat met een gezond milieu. Ze trekt het in de psychologisch, persoonlijke sfeer. Een positief zelfbeeld hangt op individueel niveau van veel meer af dan van wat we in de krant lezen. In wat voor buurt ben je opgegroeid, naar welke school kon jij gaan, wat voor werk doen je ouders en dit soort zaken:
“Wie aan een giftige omgeving weet te ontsnappen, of nog dobbert in persoonlijke misère, moet keihard knokken om een positief zelfbeeld te ontwikkelen en dat vervolgens te behouden”.
Bijzonder om te zien dat het ene standpunt ingrijpt op het andere.
Laten we brainstormen over een paar mensen die zomaar ergens in een wijk wonen. De meeste mensen die hier wonen, participeren met plannen voor sociaal contact, afval inzameling, veiligheid en ga maar door. Ze vormen samen hun woonbuurt. Door deze acties is er een positieve beeldvorming en wordt er lovend in een gemeenteraad over de buurt gepraat. Ze stelt geld beschikbaar voor een project. Dit komt in het lokale blaadje. Positief nieuws! Hierdoor willen er nog meer betrokken mensen in de wijk wonen.
Door het onderlinge contact komen de mensen die afstand willen nemen tot de maatschappij om persoonlijke redenen, in het vizier. Zo ontdekt men dat er een jongen van 6 jaar met zijn ouders woont die nauwelijks naar school gaat. Deze mensen stellen zich wantrouwig jegens anderen en instanties op. Het verhaal is al duidelijk: er wordt contact gelegd met de ouders, ook met de school, er wordt gepraat met een psychologisch begeleider en de jongen gaat uiteindelijk regelmatig naar school. Er ontstaat een welwillende en veerkrachtige houding bij ouders en kind! Dat heeft impact op de ontwikkeling van de jongen. En op het positieve zelfbeeld van dit kind.
Ezzeroli eindigt met: “Als Bregman voor deze mensen strategieën heeft bedacht, dan hoop ik dat zijn nieuwe boek een bestseller wordt.”
De strategie volgens mij: in de basis wil iedereen deugen. Dat betekent dat iedereen positief gezien en gehoord wil worden, door ouders, omgeving, school en …in de media. Laten we zeggen dat het van twee kanten moet komen: het nieuws en de eigen individuele veerkracht om uit de misère te komen om van jezelf een bestseller te maken.